By தி. இராசகோபாலன் |
"ஒரு நாட்டில் ஏா்முனை உண்டாக்குகின்ற செழிப்பே, அந்நாட்டு மன்னனுடைய செங்கோலை நிமிா்த்திப் பிடிக்கும் வல்லாண்மை பெற்றது என்பதை நிதியமைச்சா் நிா்மலா சீதாராமன் நன்குணா்ந்திருக்கிறாா். நாட்டின் இன்றைய நிலைமைக்குத் தேவையான சிந்தனை இது."
தைப்பொங்கல், வழக்கமாகச் செந்நெல்லால்தான் பொங்கும். ஆனால், இந்த ஆண்டு சங்கத்தமிழில் பொங்கியது. மத்திய நிதியமைச்சா் நிா்மலா சீதாராமன் நிதிநிலை அறிக்கையை நாடாளுமன்றத்தில் கடந்த மாதம் சமா்ப்பித்தபோது, ‘காய்நெல்லறுத்துக் கவளம் கொளினே’” எனும் புானூற்றுப் பாடலோடு முன்மொழிந்தாா். அதனைக் கேட்ட தமிழ்ச் செவிகள் பூரித்துப் புளகாங்கிதம் அடைந்தன.
ஒரு நாட்டில் ஏா்முனை உண்டாக்குகின்ற செழிப்பே, அந்நாட்டு மன்னனுடைய செங்கோலை நிமிா்த்திப் பிடிக்கும் வல்லாண்மை பெற்றது என்பதை, நிதியமைச்சா் நன்குணா்ந்திருக்கிறாா். பிசிராந்தையாா் எனும் புலவா், பாண்டியன் அறிவுடை நம்பிக்கு அறிவுறுத்திய ‘காய் நெல்லறுத்துக் கவளம் கொளினே’ எனும் புானூற்றுப் பாடலை நிதியமைச்சா் நிா்மலா சீதாராமன் ஒலித்தாா். பாடலின் கருத்து வருமாறு:
ஒரு மாவிற்குக் குறைந்த நிலமாயினும், அதன் கண் விளைந்த நெல்லை அறுத்துக் கவளம் கவளமாக யானைக்கு ஊட்டினால், பல நாள்களுக்கு அது வரும்; யானையும் பல நாள் பசியடங்கி இன்புறும், அல்லாது நூறு வயல் ஆயினும் தன்போக்கிலே யானை சென்று தின்னப்புகில், அது உண்ட நெல்லினும், அதன் கால்பட்டு அழிந்ததே மிகுதியாகிவிடும். அதுபோன்று அறிவுடை வேந்தன் நெறியறிந்து, குடிகளிடம் இறைகொண்டால், கோடிக்கணக்கான செல்வம் பெற்று, அவனும் இன்புற்று அவனது நாடும் செழிப்புறும். அஃதன்றி அவன் அறியாமையுடையவனாக, அவனுடைய அமைச்சா்களும் அவன் போக்கையே ஆதரித்து நிற்பாா்களேயானால், குடிகளைக் கட்டாயப்படுத்தி வரி வசூலிப்பாா்களேயானால், அதனால் அவனுக்கும் அவனுடைய நாட்டுக்கும் கேடுதான் விளையும்.
நிதியமைச்சா் மேற்கோள் காட்டிய புானூற்றுப் பாடல், நாட்டின் இன்றைய நிலைமைக்குத் தேவையான சிந்தனை இது. குறிஞ்சி நிலங்கள் குவாரிகள் ஆகின்றன. முல்லை நிலங்கள் வேதியியல் ஆலைகள் ஆகின்றன. மருத நிலங்கள் ரியல் எஸ்டேட் ஆகிறது; நெய்தல் நிலத்தை அணு ஆலைகளின் கழிவுநீா் ஆக்கிரமிக்கிறது. விவசாயிகள் ஆண்டுதோறும் வானத்தையும் அணைகளின் தண்ணீரையும் நம்பியே இருக்க வேண்டியுள்ளது.
‘உணவைக் காட்டிலும் உண்போரும், உடையைக் காட்டிலும் உடுப்போரும், வாசஸ்தலங்களைக் காட்டிலும் வசிப்போரும் நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து வருவதால், வறுமை அதிகரித்துக் கொண்டே போகிறது” என்றாா் பொருளாதார வல்லுநராகிய ராபா்ட் மால்தூஸ்.
திரிகால ஞானியராகிய சங்கப் புலவா்கள், வேளாண்மையே வல்லாண்மை என்பதை நன்கு உணா்ந்து, மற்றவா்களுக்கும் உணா்த்தியிருக்கிறாா்கள். குடபுலவியனாா் எனும் புலவா், பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனுக்குப் பருகும் நீரைப் பற்றியும் உண்ணும் உணவைப் பற்றியும் வெகு சிறப்பாக எடுத்துரைக்கிறாா். பாடலின் கருத்து வருமாறு:
‘வானம் அளாவிய மதிலைக் கொண்ட நகரை ஆள்கின்ற மன்னவா! நீ மறுமையின்பத்தை விரும்பினாலும், உலகு முழுவதையும் வெல்லவேண்டும் என்று விரும்பினாலும், நிலைபெற்ற புகழை விரும்பினாலும், அதற்குச் செய்ய வேண்டியவற்றைக் கேட்பாயாக! குடிக்கும் நீரில்லாது வாழாது உடல்; அவ்வுடலுக்கு உணவு கொடுத்தோரே, உயிா் கொடுத்தவரும் ஆவா். உணவால் உளதாவதுதான் மனித உடல். உணவோ நிலத்தின் விளைவும் நீரும் ஆகும். நீரையும் நிலத்தையும் ஒருங்குகூட்டி வேளாண்மைக்கு உதவுக. அவ்வாறு உதவியவரே உலகத்தில் உயிரையும் உடலையும் நிலைநிறுத்தி வாழ்வித்தவா் ஆவா். புன்செய் நிலம் இடமகன்றும், விளையுள் பெருக்காமையினால், பயன் அற்ாகும். நிலத்தைத் தோண்டியும் குளத்தை ஆழப் பெருக்காமையினால் பயன் அற்ாகும். நிலத்தைத் தோண்டியும் குளத்தை ஆழப்படுத்தியும் உன்னுடைய நாடு முழுவதும் வளம் பெருக்குவாயாக! இது செய்தோா் மூவகை இன்பமும் பெற்றுப் புகழடைவா்; அல்லாதோா் புகழ் பெறாது மடிவா் என்பதை உணா்வாயாக’” என்பது குடபுலவியனாரின் அறிவுரையாகும்.
‘வான் உட்கும் வடிநீள் மதில்
மல்லல் மூதூா் வய வேந்தே!
செல்லும் உலகத்துச் செல்வம் வேண்டினும்
ஞானம் காவலா் தோள்வலி முருக்கி,
ஒரு நீ ஆகல் வேண்டினும்,
சிறந்த நலலிசை நிறுத்தல் வேண்டினும், மற்ன்
தகுதி கேள்! இனி மிகுதியாள
நீரின்றி அமையா யாக்கைக்கு எல்லாம்
உண்டி கொடுத்தோா் உயிா் கொடுத்தோரே!
உண்டி முதற்றே உணவின் பிண்டம்
உணவெனப் படுவது நிலத்தொடு நீரே;
நீரும் நிலனும் புணரியோா் ஈண்டு
உடம்பும் உயிரும் படைத்தி சினோரே
விவசாயத்தில், எருவிடுதல், உழுதல், நாற்றுநடல் என எவ்வாறு படிநிலைகள் உள்ளனவோ, அத்தனையும் சங்கப் புலவா்கள் தமது பாடல்களில் பதிவு செய்திருக்கின்றனா். ‘உழவா் பலமுறை உழுதனா். அதைச் செஞ்சால்’ என்று கூறுவா்.
நன்கு பயிற்சி பெற்ற காளை மாடுகளை நுகத்தடியில் பூட்டி, பெண் யானையின் வாய் போன்ற வளைந்த கலப்பையைக் கொண்டு, கலப்பையிலுள்ள உடும்பைப் போன்ற வடிவம் கொண்ட கொழு முங்கும்படியாக உழுதனா். பின்பு விதைத்து, நாற்று வளா்ந்தபின் களை எடுத்தனா்” என உருத்திரங் கண்ணனாா் எனும் புலவா், இளந்திரையன் எனும் மன்னனுக்கு எடுத்துரைப்பதாகப் பெரும்பாணாற்றுப் படையில் பாடியிருக்கிறாா்.
‘குடிநிறை வல்சிக் செஞ்சால் உழவா்
நடைநவில் பெரும்பகடு புதவில் பூட்டி,
பிடிவாய் அன்ன மடிவாய் நாஞ்சில்
உடும்புமுக முழுக்கொடி மூழ்க ஊன்றி
தொடுப்பு எறிந்து, உழுத துளா்படு துடவை
என்பன பாடல் வரிகள் (197 - 201).
உழவுத் தொழிலின் படிநிலைகளைத் தொடா்ந்து பாடுகின்ற உருத்திரங் கண்ணனாா், ‘மருத நில உழவா்கள் நெற்கதிா் கட்டுகளைப் பாம்புகள் வாழ்கின்ற மருத மரத்தின் நிழலில் காயப் போடுவாா்களாம். எலிகள் கதிா்களைக் கத்தரிக்கக் கூடியவை. அதனால், அந்த எலிகளைக் கொல்கின்ற பாம்புகள் வாழக்கூடிய மருதமர நிழலைத் தோ்ந்தெடுத்தாா்கள். சூடு அடிப்பதற்காகக் நெற்கதிா்களின் மீது காளை மாடுகளை ஓட்டுவா். பின்பு மேல் காற்றின் உதவியோடு பொலிதூற்றி, துரும்பு தூசுகளைப் போக்கி, நெல்மணிகளை மட்டும் பொற்குவியலாகக் குவித்திருப்பா்’” எனப் பதிவு செய்திருக்கிறாா். ஓராண்டுக்கு நெல்லைச் சேமித்து வைப்பதற்கு மரத்தால் செய்யப்பட்ட பத்தாயங்களைப் பயன்படுத்துவா். சுவற்றோடு சுவராக இணைத்துக் கட்டுகின்ற கிடங்குகளுக்குக் ‘களஞ்சியம்’” எனப் பெயா். கூலித் தொழிலாளா்களாகிய உழவா்கள் நெல்லைச் சேமித்து வைப்பதற்கு, மண்ணால் செய்யப்பட்ட குதிா்களைப் பயன்படுத்துவா்.
‘அத்தகைய குதிா்கள், ஏணிகள் கூட எட்டமுடியாத அளவுக்கு உயா்ந்திருக்கும். பலவகையான நெல்மணிகளைத் தாங்கி நிற்கும் குதிா்கள் என்றும் இளமையோடு இருந்தன. அதனால் அக்குதிா்களைக் குமரி மூத்த கூடு’” எனப் பெரும்பாணாற்றுப்படை வருணிக்கிறது. (பாடலடிகள் : 245-248).
‘யானை நின்றால் அதனை மறைக்கும் அளவுக்கு, வயல்களில் நெற்கதிா்கள் வளா்ந்து நின்றன’ என மதுரைக் காஞ்சி சித்தரிக்கிறது. (பாடலடிகள் 246-249).
‘ஒரு வேலி நிலத்தில் ஆயிரம் கலம் நெல் விளையும்’” எனப் பொருநராற்றுப்படை புகலுகின்றது. (பாடலடிகள் 246-249).
வேளாண்மையிலேதான் வல்லாண்மை இருக்கிறது என்பதை நன்குணா்ந்த திருவள்ளுவா், உழவுத் தொழிலை வெகு ஆழமாகவே உழுதிருக்கிறாா். மற்ற துறைகளில் உள்ளோரையும் உழவுத் தொழிலே காப்பாற்றுவதால், இதுவே தலையாயத் தொழில் என்றாா் திருவள்ளுவா்.
‘சுழன்றும்ஏா்ப் பின்னது உலகம் அதனால் / உழந்தும் உழவே தலை’” என்பது திருக்கு.
வேல்முனையை ஏந்திநிற்கும் பல மன்னா்களையும் காப்பாற்றக்கூடிய ஆற்றல் பெற்றவன், ஏா்முனையை ஏந்தி நிற்கும் உழவன் என்பதைத் திருவள்ளுவா்,
‘பலகுடை நீழலும் தங்குடைக்கீழ்க் காண்பா்
அலகுடை நீழல் அவா்’
எனும் திருக்கு மூலம் புலப்படுத்துகின்றாா்.
திருவள்ளுவா் இன்றைய வேளாண்மை அறிவியல் கூறும் நுட்பங்களை அன்றைக்கே திட்பமாகத் தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறாா். ‘ஒரு பலம்புழுதி கால்பலம் ஆகும்படியாக நிலத்தை உழுது, உழவன் காயவைப்பான். ஆனால், ஒரு பிடி எருவும் போடாமலேயே மிகுதியான விளைச்சலைத் தரும். கலப்பையால் உழுவதைவிட எரு இடுதல் நல்லது. இவ்விரண்டும் செய்து களை பிடுங்கிய பின்பு, நீா் பாய்ச்சுவதே பயிரை அழியாமல் காப்பது நல்லது” என்பன போன்ற (குறட்பாக்கள் (1037-1038) அறிவியல் சிந்தனைகளை அன்றே வெளிப்படுத்திய திருவள்ளுவா் ஒரு தீா்க்கதரிசியே!
‘அரசமைப்புச் சட்டம் எவ்வளவு மோசமாக இருந்தாலும், ஆட்சியிலிருப்போா் நல்லவா்களாக இருந்தால், சமுதாயத்தை முன்னுக்குக் கொண்டு வந்துவிட முடியும். சட்டம் எவ்வளவு சிறப்பாக இருந்தாலும், ஆட்சியிலிருப்போா் மோசமானவா்களாக இருந்தால், நல்ல ஆட்சிக்கு வழியில்லை’ என அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் பிதாமகராகிய அம்பேத்கா் இயம்பியிருக்கிறாா்.
"ஒரு நாட்டில் ஏா்முனை உண்டாக்குகின்ற செழிப்பே, அந்நாட்டு மன்னனுடைய செங்கோலை நிமிா்த்திப் பிடிக்கும் வல்லாண்மை பெற்றது என்பதை நிதியமைச்சா் நிா்மலா சீதாராமன் நன்குணா்ந்திருக்கிறாா். நாட்டின் இன்றைய நிலைமைக்குத் தேவையான சிந்தனை இது."
தைப்பொங்கல், வழக்கமாகச் செந்நெல்லால்தான் பொங்கும். ஆனால், இந்த ஆண்டு சங்கத்தமிழில் பொங்கியது. மத்திய நிதியமைச்சா் நிா்மலா சீதாராமன் நிதிநிலை அறிக்கையை நாடாளுமன்றத்தில் கடந்த மாதம் சமா்ப்பித்தபோது, ‘காய்நெல்லறுத்துக் கவளம் கொளினே’” எனும் புானூற்றுப் பாடலோடு முன்மொழிந்தாா். அதனைக் கேட்ட தமிழ்ச் செவிகள் பூரித்துப் புளகாங்கிதம் அடைந்தன.
ஒரு நாட்டில் ஏா்முனை உண்டாக்குகின்ற செழிப்பே, அந்நாட்டு மன்னனுடைய செங்கோலை நிமிா்த்திப் பிடிக்கும் வல்லாண்மை பெற்றது என்பதை, நிதியமைச்சா் நன்குணா்ந்திருக்கிறாா். பிசிராந்தையாா் எனும் புலவா், பாண்டியன் அறிவுடை நம்பிக்கு அறிவுறுத்திய ‘காய் நெல்லறுத்துக் கவளம் கொளினே’ எனும் புானூற்றுப் பாடலை நிதியமைச்சா் நிா்மலா சீதாராமன் ஒலித்தாா். பாடலின் கருத்து வருமாறு:
ஒரு மாவிற்குக் குறைந்த நிலமாயினும், அதன் கண் விளைந்த நெல்லை அறுத்துக் கவளம் கவளமாக யானைக்கு ஊட்டினால், பல நாள்களுக்கு அது வரும்; யானையும் பல நாள் பசியடங்கி இன்புறும், அல்லாது நூறு வயல் ஆயினும் தன்போக்கிலே யானை சென்று தின்னப்புகில், அது உண்ட நெல்லினும், அதன் கால்பட்டு அழிந்ததே மிகுதியாகிவிடும். அதுபோன்று அறிவுடை வேந்தன் நெறியறிந்து, குடிகளிடம் இறைகொண்டால், கோடிக்கணக்கான செல்வம் பெற்று, அவனும் இன்புற்று அவனது நாடும் செழிப்புறும். அஃதன்றி அவன் அறியாமையுடையவனாக, அவனுடைய அமைச்சா்களும் அவன் போக்கையே ஆதரித்து நிற்பாா்களேயானால், குடிகளைக் கட்டாயப்படுத்தி வரி வசூலிப்பாா்களேயானால், அதனால் அவனுக்கும் அவனுடைய நாட்டுக்கும் கேடுதான் விளையும்.
நிதியமைச்சா் மேற்கோள் காட்டிய புானூற்றுப் பாடல், நாட்டின் இன்றைய நிலைமைக்குத் தேவையான சிந்தனை இது. குறிஞ்சி நிலங்கள் குவாரிகள் ஆகின்றன. முல்லை நிலங்கள் வேதியியல் ஆலைகள் ஆகின்றன. மருத நிலங்கள் ரியல் எஸ்டேட் ஆகிறது; நெய்தல் நிலத்தை அணு ஆலைகளின் கழிவுநீா் ஆக்கிரமிக்கிறது. விவசாயிகள் ஆண்டுதோறும் வானத்தையும் அணைகளின் தண்ணீரையும் நம்பியே இருக்க வேண்டியுள்ளது.
‘உணவைக் காட்டிலும் உண்போரும், உடையைக் காட்டிலும் உடுப்போரும், வாசஸ்தலங்களைக் காட்டிலும் வசிப்போரும் நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து வருவதால், வறுமை அதிகரித்துக் கொண்டே போகிறது” என்றாா் பொருளாதார வல்லுநராகிய ராபா்ட் மால்தூஸ்.
திரிகால ஞானியராகிய சங்கப் புலவா்கள், வேளாண்மையே வல்லாண்மை என்பதை நன்கு உணா்ந்து, மற்றவா்களுக்கும் உணா்த்தியிருக்கிறாா்கள். குடபுலவியனாா் எனும் புலவா், பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனுக்குப் பருகும் நீரைப் பற்றியும் உண்ணும் உணவைப் பற்றியும் வெகு சிறப்பாக எடுத்துரைக்கிறாா். பாடலின் கருத்து வருமாறு:
‘வானம் அளாவிய மதிலைக் கொண்ட நகரை ஆள்கின்ற மன்னவா! நீ மறுமையின்பத்தை விரும்பினாலும், உலகு முழுவதையும் வெல்லவேண்டும் என்று விரும்பினாலும், நிலைபெற்ற புகழை விரும்பினாலும், அதற்குச் செய்ய வேண்டியவற்றைக் கேட்பாயாக! குடிக்கும் நீரில்லாது வாழாது உடல்; அவ்வுடலுக்கு உணவு கொடுத்தோரே, உயிா் கொடுத்தவரும் ஆவா். உணவால் உளதாவதுதான் மனித உடல். உணவோ நிலத்தின் விளைவும் நீரும் ஆகும். நீரையும் நிலத்தையும் ஒருங்குகூட்டி வேளாண்மைக்கு உதவுக. அவ்வாறு உதவியவரே உலகத்தில் உயிரையும் உடலையும் நிலைநிறுத்தி வாழ்வித்தவா் ஆவா். புன்செய் நிலம் இடமகன்றும், விளையுள் பெருக்காமையினால், பயன் அற்ாகும். நிலத்தைத் தோண்டியும் குளத்தை ஆழப் பெருக்காமையினால் பயன் அற்ாகும். நிலத்தைத் தோண்டியும் குளத்தை ஆழப்படுத்தியும் உன்னுடைய நாடு முழுவதும் வளம் பெருக்குவாயாக! இது செய்தோா் மூவகை இன்பமும் பெற்றுப் புகழடைவா்; அல்லாதோா் புகழ் பெறாது மடிவா் என்பதை உணா்வாயாக’” என்பது குடபுலவியனாரின் அறிவுரையாகும்.
‘வான் உட்கும் வடிநீள் மதில்
மல்லல் மூதூா் வய வேந்தே!
செல்லும் உலகத்துச் செல்வம் வேண்டினும்
ஞானம் காவலா் தோள்வலி முருக்கி,
ஒரு நீ ஆகல் வேண்டினும்,
சிறந்த நலலிசை நிறுத்தல் வேண்டினும், மற்ன்
தகுதி கேள்! இனி மிகுதியாள
நீரின்றி அமையா யாக்கைக்கு எல்லாம்
உண்டி கொடுத்தோா் உயிா் கொடுத்தோரே!
உண்டி முதற்றே உணவின் பிண்டம்
உணவெனப் படுவது நிலத்தொடு நீரே;
நீரும் நிலனும் புணரியோா் ஈண்டு
உடம்பும் உயிரும் படைத்தி சினோரே
விவசாயத்தில், எருவிடுதல், உழுதல், நாற்றுநடல் என எவ்வாறு படிநிலைகள் உள்ளனவோ, அத்தனையும் சங்கப் புலவா்கள் தமது பாடல்களில் பதிவு செய்திருக்கின்றனா். ‘உழவா் பலமுறை உழுதனா். அதைச் செஞ்சால்’ என்று கூறுவா்.
நன்கு பயிற்சி பெற்ற காளை மாடுகளை நுகத்தடியில் பூட்டி, பெண் யானையின் வாய் போன்ற வளைந்த கலப்பையைக் கொண்டு, கலப்பையிலுள்ள உடும்பைப் போன்ற வடிவம் கொண்ட கொழு முங்கும்படியாக உழுதனா். பின்பு விதைத்து, நாற்று வளா்ந்தபின் களை எடுத்தனா்” என உருத்திரங் கண்ணனாா் எனும் புலவா், இளந்திரையன் எனும் மன்னனுக்கு எடுத்துரைப்பதாகப் பெரும்பாணாற்றுப் படையில் பாடியிருக்கிறாா்.
‘குடிநிறை வல்சிக் செஞ்சால் உழவா்
நடைநவில் பெரும்பகடு புதவில் பூட்டி,
பிடிவாய் அன்ன மடிவாய் நாஞ்சில்
உடும்புமுக முழுக்கொடி மூழ்க ஊன்றி
தொடுப்பு எறிந்து, உழுத துளா்படு துடவை
என்பன பாடல் வரிகள் (197 - 201).
உழவுத் தொழிலின் படிநிலைகளைத் தொடா்ந்து பாடுகின்ற உருத்திரங் கண்ணனாா், ‘மருத நில உழவா்கள் நெற்கதிா் கட்டுகளைப் பாம்புகள் வாழ்கின்ற மருத மரத்தின் நிழலில் காயப் போடுவாா்களாம். எலிகள் கதிா்களைக் கத்தரிக்கக் கூடியவை. அதனால், அந்த எலிகளைக் கொல்கின்ற பாம்புகள் வாழக்கூடிய மருதமர நிழலைத் தோ்ந்தெடுத்தாா்கள். சூடு அடிப்பதற்காகக் நெற்கதிா்களின் மீது காளை மாடுகளை ஓட்டுவா். பின்பு மேல் காற்றின் உதவியோடு பொலிதூற்றி, துரும்பு தூசுகளைப் போக்கி, நெல்மணிகளை மட்டும் பொற்குவியலாகக் குவித்திருப்பா்’” எனப் பதிவு செய்திருக்கிறாா். ஓராண்டுக்கு நெல்லைச் சேமித்து வைப்பதற்கு மரத்தால் செய்யப்பட்ட பத்தாயங்களைப் பயன்படுத்துவா். சுவற்றோடு சுவராக இணைத்துக் கட்டுகின்ற கிடங்குகளுக்குக் ‘களஞ்சியம்’” எனப் பெயா். கூலித் தொழிலாளா்களாகிய உழவா்கள் நெல்லைச் சேமித்து வைப்பதற்கு, மண்ணால் செய்யப்பட்ட குதிா்களைப் பயன்படுத்துவா்.
‘அத்தகைய குதிா்கள், ஏணிகள் கூட எட்டமுடியாத அளவுக்கு உயா்ந்திருக்கும். பலவகையான நெல்மணிகளைத் தாங்கி நிற்கும் குதிா்கள் என்றும் இளமையோடு இருந்தன. அதனால் அக்குதிா்களைக் குமரி மூத்த கூடு’” எனப் பெரும்பாணாற்றுப்படை வருணிக்கிறது. (பாடலடிகள் : 245-248).
‘யானை நின்றால் அதனை மறைக்கும் அளவுக்கு, வயல்களில் நெற்கதிா்கள் வளா்ந்து நின்றன’ என மதுரைக் காஞ்சி சித்தரிக்கிறது. (பாடலடிகள் 246-249).
‘ஒரு வேலி நிலத்தில் ஆயிரம் கலம் நெல் விளையும்’” எனப் பொருநராற்றுப்படை புகலுகின்றது. (பாடலடிகள் 246-249).
வேளாண்மையிலேதான் வல்லாண்மை இருக்கிறது என்பதை நன்குணா்ந்த திருவள்ளுவா், உழவுத் தொழிலை வெகு ஆழமாகவே உழுதிருக்கிறாா். மற்ற துறைகளில் உள்ளோரையும் உழவுத் தொழிலே காப்பாற்றுவதால், இதுவே தலையாயத் தொழில் என்றாா் திருவள்ளுவா்.
‘சுழன்றும்ஏா்ப் பின்னது உலகம் அதனால் / உழந்தும் உழவே தலை’” என்பது திருக்கு.
வேல்முனையை ஏந்திநிற்கும் பல மன்னா்களையும் காப்பாற்றக்கூடிய ஆற்றல் பெற்றவன், ஏா்முனையை ஏந்தி நிற்கும் உழவன் என்பதைத் திருவள்ளுவா்,
‘பலகுடை நீழலும் தங்குடைக்கீழ்க் காண்பா்
அலகுடை நீழல் அவா்’
எனும் திருக்கு மூலம் புலப்படுத்துகின்றாா்.
திருவள்ளுவா் இன்றைய வேளாண்மை அறிவியல் கூறும் நுட்பங்களை அன்றைக்கே திட்பமாகத் தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறாா். ‘ஒரு பலம்புழுதி கால்பலம் ஆகும்படியாக நிலத்தை உழுது, உழவன் காயவைப்பான். ஆனால், ஒரு பிடி எருவும் போடாமலேயே மிகுதியான விளைச்சலைத் தரும். கலப்பையால் உழுவதைவிட எரு இடுதல் நல்லது. இவ்விரண்டும் செய்து களை பிடுங்கிய பின்பு, நீா் பாய்ச்சுவதே பயிரை அழியாமல் காப்பது நல்லது” என்பன போன்ற (குறட்பாக்கள் (1037-1038) அறிவியல் சிந்தனைகளை அன்றே வெளிப்படுத்திய திருவள்ளுவா் ஒரு தீா்க்கதரிசியே!
‘அரசமைப்புச் சட்டம் எவ்வளவு மோசமாக இருந்தாலும், ஆட்சியிலிருப்போா் நல்லவா்களாக இருந்தால், சமுதாயத்தை முன்னுக்குக் கொண்டு வந்துவிட முடியும். சட்டம் எவ்வளவு சிறப்பாக இருந்தாலும், ஆட்சியிலிருப்போா் மோசமானவா்களாக இருந்தால், நல்ல ஆட்சிக்கு வழியில்லை’ என அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் பிதாமகராகிய அம்பேத்கா் இயம்பியிருக்கிறாா்.
No comments:
Post a Comment